Tijdens de vergadering, twee weken geleden, viel het me op dat ik de enige was uit het groepje dat zich niet identificeerde met zn avatar. Als mijn 'poppetje op het scherm', zoals ik haar altijd noem, even naakt is of iets raars doet, voel ik geen schaamte. Ik ben haar immers niet.
Tijdens de vergadering, merkte ik dat ik er anders over dacht dan de anderen. We praatten hier over en ik stond versteld van wat er gezegd werd. Ik begreep wat ze zeiden, over de identificatie, maar het is niet de manier waarop ik in Second Life rondloop en hoe ik over Second Life denk. Ik zie het als iets dat totaal los staat van de wereld waarin we leven. Het is iets wat je op de computer kunt 'spelen', want ik zie het nog steeds als een spel. Je kunt je poppetje dingen laten doen in het spel, en zodra je het afsluit, ga je weer verder met het leven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten